Sztuka życia to cieszyć się małym szczęściem.

I po raz kolejny decyzja o survivalowym biegu zapadła w przeciągu kilku minut. Może mam to gdzieś w podświadomości? Decyzja o Półmaratonie Warszawskim wciąż nieśmiało kiełkuje, niby się zapisałam ale ze strachem uciekam, żeby nie zapłacić i nie biec. Ale bieg z przeszkodami? Błoto, woda, ścianki? NIE MA SPRAWY! Euforia jak przy decyzji o Hunt Run. Zapadła i nie ma przebacz, jedna wielka radość, podskoki radości wykonane, banan na twarzy. Tysiąc planów i wizualizacji. I myśl, że będzie najlepiej, będzie przygoda, będzie super!

21km, 50 przeszkód na drodze i limit 5godzin na ukończenie.

Rozpisany plan jak ćwiczyć, co ćwiczyć żeby wzmocnić przede wszystkim ręce!

• pompki męskie
• plank
• ćwiczenia z hantlami
• podciągnięcia na drążkach

 Wiem jak jest na takim biegu. Wiem jak ciężko jest na trasie. Walka z samym sobą, z własnym strachem. Ale jak przetrwać? Często ludzie nie maja pojęcia na co piszą się przystępując do takiego biegu. Szczególnie po raz pierwszy. Ja też nie wiedziałam. Miało być fajnie, a Hunt Run skopał mi tyłek zaledwie 10km. Teraz czeka mnie 21km! To PÓŁMARATON. Mój pierwszy. Mój debiut planowany na wiosnę. Czemu ja się na to zgodziłam?!


To jest niesamowite wyzwanie. Wyzwanie dla samego siebie. Pokonanie własnych słabości, własnych lęków. Udowadniasz samemu sobie, że DASZ RADĘ! A nawet jeśli nie dotrę do mety, nie zmieszczę się w limicie to z ręką na sercu powiem, że próbowałam. Nie poddałam się i próbowałam.

Możliwość wystartowania w Runmageddonie wydarzyła się w najlepszym momencie. Miałam doła. Może jesienna depresja - nie wiem. Miałam doła, nic nie wychodziło, biegałam za wolno, za mało, ćwiczyłam za rzadko, byle jak. Czułam się niedowartościowana, bez celu. Bez celu, do którego mogłabym dążyć. Do celu, dzięki któremu poczułabym się zmotywowana do działania. Decyzja o starcie zmieniła wszystko. Radość z treningów wróciła. Radość z  biegania, z bólu w ramionach przy wykonywaniu pompek wróciły! Nie klęłam już pod nosem, że muszę wyjść pobiegać. Leciałam z wielkim uśmiechem, że idę pobiegać!

Jednak dzisiaj naszły mnie wątpliwości. Mam lęk wysokości. Patrząc na przeszkody, szczególnie ścianki, żołądek mi się kurczy. Czy dam radę? Czy nie spadnę? W mojej wizji, łamię sobie nogę schodząc z "domku". Jest stromo. Czy dam radę?