Sztuka życia to cieszyć się małym szczęściem.

Jak już wszyscy wiedzą, wraz z początkiem listopada dostałam propozycję wystartowania w Runmageddonie Hardcore. Dystans 21km, czyli półmaratonu z tą różnicą, że bieg miał ponad 70 przeszkód. Pełna radości i szczęścia bez namysłu zgodziłam się - po udziale w Hunt Run, zapragnęłam więcej. Biegi ekstremalne wciągają!

Na tydzień przed biegiem się rozchorowałam - tragedia i szybkie dawkowanie wszelkich dostępnych leków, domowych sposobów na wyzdrowienie! Osłabiona z katarem, acz z dobrym samopoczuciem dzień przed startem na siłę próbowałam usnąć, wstając co chwilę w celu sprawdzenia czy aby na pewno wszystko co potrzebne mam jest spakowane. Spać oczywiście absolutnie nie mogłam, zasnęłam o 1, wstałam po 5 i od tego czasu nerwowo przekręcałam się czekając aż wyjadę z domu na miejsce startu.

Odbiór pakietu startowego był mega szybki, przy bramce nawet Panowie mnie w kolejce przepuścili z wielkimi oczami pytając, czy ja naprawdę startuję i że WOW dziewczyna się podjęła. Potem działo się dużo. Nerwowe bieganie z miejsca na miejsce, jakiś wywiad w którym chyba gadałam głupoty, gubiło mi się absolutnie wszystko - rękawiczki najbardziej. Banan, czekolada, izotonik. Potem szczęście przemieszało się z paniką i chyba z 10 razy wracałam się ze startu do chłopaka, żeby powiedział że będzie dobrze.


I teraz jedna z pierwszych magicznych rzeczy, które robią klimat biegu i mnie zachwyciły. Start. Jeszcze nigdy przed startem nie miałam w sobie tyle adrenaliny, tyle radości i tyle paniki. Ludzie krzyczeli, podskakiwali. Dzikość wśród zawodników kiedy staliśmy jeszcze w boksach była wszechobecna i udzielała się w podwojonej dawce. Ma się wrażenie, że wraz z tymi ludźmi przeniesiesz góry!

Ten bieg stanowił niesamowicie ciężkie wyzwanie, którym wg mnie była temperatura w której trzeba było zamoczyć się w wodzie. Gdy pokonywało się kolejne przeszkody było dobrze, choć byłam zmęczona biegłam dalej, klnąc na ludzi którzy postawili przede mną następną ścianę czy przejście przez wodę - ale było dobrze. Psychika zaczęła mi podupadać jak schodząc z betonowego płotu, uderzyłam się i rozcięłam wargę. Nie wiem czemu ale cieknąca krew tak strasznie mnie podburzyła, że życzyłam organizatorom żeby na mojej drodze już żaden płot nie stał (oczywiście stały), bo nie ręczę za siebie jak ich zobaczę. Najgorsza dla mnie jednak, okazała się otwarta przestrzeń i długi bieg. Wiatr był tak przeraźliwie mroźny, że czułam jak kostnieje mi każda kończyna i nie mogę przebierać nogami.Wtedy faktycznie miałam dosyć, łzy poleciały. Taka ściana.





Jestem hardcorem?



Magda, z którą biegłam cały czas, dotarła na metę. Niesamowicie gratuluję! Zazdroszczę trochę też. Jesteś hardcorem! Bez zmrużenia oka pokonywałaś przeszkody i nie dałaś się pokonać pogodzie,  wodzie, ściance. Udało Ci się osiągnąć cel! Dziękuję Ci za ten bieg - mam nadzieję, że to nie nasz ostatni. :)

Dziękuję też:
Izie oraz Ani, które biegły za nami i robiły zdjęcia, dopingowały, motywowały i pomagały jak tylko mogły, choćby otworzyć żel jak nie mogłam ruszyć ręką. :P Dzięki Izie, są zdjęcia z dużej części biegu. Obydwie jesteście wielkie, że w taką pogodę zechciałyście nam kibicować! Uwielbiam i kocham Was! :D

Damianowi - jesteś wielki, że zgodziłeś się mnie zawieźć i odwieźć. Stać na tym mrozie i czekać, aż dobiegnę. Wiem, że mi kibicowałeś i wspierałeś jak mogłeś. Świadomość tego poniekąd nie pozwalała się poddać.

Każdemu kto mnie wspierał. Myślą, wsparciem na trasie czy też okrzykiem na trasie. Jesteście najlepsi, bez Was nigdy nie dobiegłabym do tych 15km. Każda osoba, która tam była doskonale wie, że współpraca oraz wsparcie w czasie tego biegu były najważniejsze!

Za wsparcie techniczne:
Squeezy - Wasze żele oraz żelki dały mi kopa energii, dzięki temu miałam siłę na to aby walczyć do końca!
Machiko - za legginsy, które w nienaruszonym stanie przetrwały bieg! Wyprałam i są jak nowe. Jestem pod dużym wrażeniem jakości z jaką zostały zrobione, przetrwać taki bieg to nie byle co. :)

Za rok dotrę do mety choćby nie wiem co!