Sztuka życia to cieszyć się małym szczęściem.

Wszystko stanęło w miejscu. Jest upał, a ja tylko zmieniam miejsca gdzie próbuje go przeżyć w bardziej lub mniej skuteczny sposób. Zgodnie z tym co miało nastąpić jest i mała nowość w postaci kolejnego czworonoga merdającego ogonem. 15 lipca dołączył do nas 3letni labrador (a jakże inaczej!), facet. Oprócz czekoladowego szczęścia, mam również biszkoptowego pajaca. Nie mam dla niego lepszej ksywki. Słowo pajac idealnie go odzwierciedla. 

Pies posiadający niekończące się zapasy energii. Oglądał ktoś "Marley i ja", bądź czytał? Tak, to taki filmowy Marley. Każda łapa żyje własnym życiem, język można porównać do długości języka żyrafy, wszystko ma za duże. Łapy, głowa, uszy, język. To wszystko jest zupełnie niewymiarowe, a patrząc na niego można pomyśleć iż to wyrośnięty niezdarny szczeniak. Smutną miał jednak historię ten "szczeniak". Zerowa praktycznie możliwość wybiegania się i wybiegania tego co u normalnych psów nazywa się ADHD, a labradorów po prostu jest wrodzone sprawiły iż wyrósł mały diabełek. No ale gdzież mógł trafić lepiej jak nie do mnie i czekoladowego szczęścia? Ma swoją śliczną panienkę, a pani jeszcze do tego biega! I nawet zabiera go ze sobą na te biegi! Po pierwszym naszym biegu pies padł. Leżał i tylko ogonem machał. A jednak można go zmęczyć. :) Nawet czekoladowe szczęście uważane za kluskę grubą, bądź małego niedźwiadka ma więcej werwy w sobie i po biegu dzielnie towarzyszyła mi w każdej przechadzce między pokojami, bądź kuchnią. :)